گمانه‌زنی‌ها در ارتباط با معرفی گزینه نهایی وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی ادامه دارد.
با وجود انتشار فهرستی از ۵ نفر به عنوان گزینه‌های نهایی در بعضی رسانه‌ها، تکذیب خبر از سوی کارگروه نشان داد که ظاهرا چنین اجماعی صورت نگرفته است. بر اساس تحقیقات «سفر امروز» فهرست جدیدی حاوی ۱۵ گزینه صبح سه‌شنبه ۲ مرداد مطرح و گفته شده است که عصر امروز ۵ نفر از این فهرست نهایی خواهد شد.
نخست نگاهی به فهرست داشته باشیم و سپس ذکر چند نکته ضروری. ۱۵ گزینه مطرح شده عبارتند از:
۱– سعید اوحدی
۲– سید رضا صالحی امیری
۳– ایوب زارعی
۴– یدالله طاهر نژاد
۵– علیرضا تابش
۶– حیدر ابراهیم بای سلامی
۷– ولی تیموری
۸– رضا سید حسینی
۹– مرتضی رحمانی موحد
۱۰ – امین فرطوسی
۱۱– علی رحیم پور
۱۲ – علی هاشمی
۱۳ – پروانه سلحشوری
۱۴ – محمدرضا ماندگاری
۱۵ – سمیع الله مکارم حسینی
به نظر می‌رسد، تاکتیک موسوم به استفاده از کاندیداهای «پوششی» از انتخابات ریاست جمهوری به دیگر عرصه‌ها از جمله معرفی کابینه هم تسری پیدا کرده است. نگاهی به فهرست ۱۵ گزینه آشکارا به ما می‌گوید به جز یکی‌دوتایشان، مابقی بر اساس منویاتی دور از اهداف وزارتخانه –بخوانید منویات سیاسی- مطرح شده‌اند.
ظاهرا آنچه بر ساز و کار معرفی گزینه‌های نهایی و در نهایت انتخاب وزیر سایه افکنده، بیش از ملاک‌های کیفی گزینه‌ها، میزان نزدیکی آن‌ها به دو چهره سیاسی نزدیک به ستاد انتخاباتی پزشکیان یعنی حسین مرعشی و سیدرضا صالحی امیری است.
بعضی از گزینه‌هایی که نام‌شان مطرح شده، چنان از واقعیت‌ها و شرح وظایف و مسئولیت‌های وزارتخانه دورند که کمتر ذهن آگاهی احتمالی برای وزیر شدن آن‌ها قائل است. آنچه اغلب این افراد را تا حد مطرح شدن نام‌شان پیش برده، یا نزدیکی به یک طیف خاص از به اصطلاح اصلاح‌طلبان حامی رئیس جمهور است و یا –مهم‌تر- عضویت در فلان حزبی است که دهه‌هاست در حسرت تشکیل یک دولت به سر می‌برد و حالا می‌خواهد در ازای ناکامی در تحقق آن آرزو، سهم بیشتری از پزشکیان و دولت او بگیرد.
آنچه در این میان تضعیف می‌شود، چیزی نیست جز نیازهای واقعی وزارتخانه‌ای که ماهیتا باید بری از سیاسی‌کاری باشد. وزارتخانه‌ای که هم متولی میراث ملی و فرهنگی این کشور است، هم عهده‌دار اداره عرصه صنایع دستی و هم باید مهم‌ترین فرصت اقتصادی و ارزآور کشور یعنی صنعت بزرگ، مولد و سرشار از ظرفیتی مانند گردشگری را به بار بنشاند.
نگاهی به ۱۵ گزینه مطرح شده نشان می‌دهد که اغلب آن‌ها آن‌قدر با نیازهای وزارتخانه فاصله دارند که به راحتی می‌توان بسیارانی را با همان میزان قابلیت جایگزینشان کرد بی‌آنکه چیزی از وزن نه چندان سنگین فهرست کم شود!
ارائه فهرستی چنین «باری به هر جهت» بسیار تاسف‌انگیز است؛ و حاکی از این‌که تصمیم‌گیران برای تعیین وزیر میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی، قوه تحلیل و ادراک افکار عمومی و به طور ویژه مخاطبان اصلی این وزارتخانه را بسیار دست‌کم و ای بسا نادیده گرفته‌اند!
