یادداشتی ناظر بر چند عکس که در خبرگزاری وزارتخانه منتشر شد
مقاصد کمتر شناخته شده گردشگری را دریابیم/ پاییز سنندج، نمونه‌ای از مقاصد مستعدی که چشم به راه سرمایه‌گذاری‌اند

سفر امروز: همواره از  ضرورت معرفی و ایجاد مقاصد جدید گردشگری در کشور سخن به میان آمده و از تکرار مقاصد سنتی در تورهای خارجی و داخلی انتقاد شده است. علاوه بر این، یعنی جدای از سفرهایی که در قالب تور برگزار می‌شود، سفرهای انفرادی و یا خانوادگی هم از این قائده مستثنی نیستند. چنان‌‌که در اغلب تعطیلات و فصول پررونق سفر، می‌بینیم که چند شهر مشخص از جمله اصفهان، شیراز، مشهد، شهرهای شمالی و… مقصد گردشگران است و بسیاری دیگر از نقاط کشور، با وجود برخورداری از جاذبه‌های بسیار و حتی گاهی بی‌نظیر، در کانون توجه مردم قرار نمی‌گیرند. به بیانی، این مقاصد که تعدادشان کم هم نیست، انگار روی نقطه کور صنعت گردشگری افتاده‌اند.

نگاهی هر چند اجمالی به جغرافیای ایران، به خوبی گواهی می‌دهد که در هر منطقه از کشور، ظرفیت‌هایی وجود دارد که اگر مورد توجه قرار بگیرند و زیرساخت‌های لازم از یک سو و تبلیغات کافی به منظور شناسایی از سوی دیگر روی آ‌‎ن‌ها صورت بگیرد، قطعا بخش‌های زیادی از گردشگران را به خود جلب خواهند کرد. آن‌وقت شاید دیگر شاهد آن نباشیم که در هر مقطع از تعطیلات، چند شهر به دلیل ازدحام گردشگران و عدم تناسب ظرفیت با تقاضای سفر در آن شهرها، دچار مشکلاتی چنان که افتد و دانی، شوند  و سایر نقاط سوت و کور باشند.

این سطرها در پی انتشار چند عکس از چشم‌اندازهای پاییزی شهر سنندج در وب‌سایت «میراث آریا» نوشته شد. تصاویری که هر صاحب‌ذوقی را به وجد می‌آورد و به ستایش زیبایی‌های طبیعی این شهر کردنشین در کردستان زیبای ایران وامی‌دارد.

قدر مسلم، دیدن این تصاویر بار دیگر به ما یادآوری می‌کند که بسیاری از جاذبه‌های گردشگری کشورمان همچنان بلااستفاده و دور از توجه دولت قرار گرفته‌اند. بی‎ اگر زمینه برای تسهیل شرایط سرمایه‌گذاری در حوزه گردشگری و نیز تمهیداتی برای شناساندن هر چه بیشتر شهرها و مناطق جذابی مانند سنندج فراهم شود، بی‌شک سطح تقاضای سفرها به این مقاصد را افزایش خواهد داد و به تبع آن، رونقی برای جامعه محلی فراهم خواهد کرد. این عکس‌های زیبا که باید مراتب قدردانی‌مان از عکاسش را نیز به جا بیاوریم، یادآوری خوبی است برای دریافتن آنچه داریم و به آن بی‌اعتناییم. تو گویی در انتظار دستی نامرئی باشیم که بیاید و مقاصد گردشگری کشور را از چند مورد محدود به شهرها و مناطق مستعد توسعه بدهد. حال‌ آن‌که ناجی گردشگری کشور خود ماییم. «ما»ی شهروند و اولی‌تر از ما، دولت در مقام متولی قوه اجرایی کشور که می‌تواند با خلاقیت‌هایی، زمینه ورود سرمایه‌گذارانی را از بخش خصوصی در این مقاصد ناشناخته فراهم کند که اگر بستر و امنیت لازم را احساس کنند، کارستان‌هایی را در صنعت گردشگری کشور رقم خواهند زد. چنان‌که مصادیق دیگری از سرمایه‌گذاری‌های بخش خصوصی را در دیگر نقاط کشور دیده‌ایم و به مزیت‌های آن برای مردم و کشور واقفیم.