سفر امروز: آماری که رسانه‌ها از ورود خودروها در تعطیلات اخیر به گیلان ارائه کردند، بار دیگر ظرفیت‌های توریستی این استان را از یک طرف و موضوع دیرینه نبود هتل‌هایی در تراز استانی با این میزان تقاضای سفر را از طرف دیگر مورد توجه قرار می‌دهد. تنها در یک نمونه از این آمارها مدیر کل راهداری و حمل و نقل جاده‌ای گیلان از ورود ۳۲۶ هزار و ۵۱ خودرو به استان گیلان طی ۷۲ خبر داد. آماری که در قیاس با میانگین ورود روزانه خودرو در طول سال، رشدی ۶۶درصدی را نشان می‌دهد.
این مقام استانی وزارت راه یادآور شد که در حد فاصل چهارشنبه ۲۹ مرداد تا شنبه یکم شهریور۳۲۶ هزار و ۵۱ خودرو به گیلان وارد و ۲۷۳ هزار و ۷۶۴ خودرو از گیلان خارج شده است.
این خبر درست در روزهایی منتشر شد که وزیر گردشگری در جریان سفرش به گیلان، از ضرورت توسعه زیرساختهای لازم در حوزه گردشگری در این استان گفت و تصریح کرد که اگر این زیرساخت‌ها فراهم شود، گردشگری گیلان می‌تواند در تراز نفت برای کشور ثروت‌آفرینی کند.
روشن است که ظرفیت‌های گردشگری گیلان، تنها بخشی از ظرفیت‌های گردشگری است که سال‌هاست همچنان با صفت «بالقوه» از آن یاد می‌شود. یعنی بخش عمده این ظرفیتها با درآمدن در قواره استانداردهای جهانی از مفهوم گرذدشگری فاصله دارند و نقصان هم در چیزی نیست جز همان‌که به تازگی در سخنان وزیر مطرح شد: زیرساخت. استانی که همواره و در همه فصول رونق سفر مقصد اصلی مسافران از جای‌جای ایران است و از سوی دیگر استعدادش جذب گردشگر خارجی چنان است که سیدرضا صالحی امیری در مقام عالی وزارت آن را در تراز ثروت‌آفرینی نفت کشور قرار می‌دهد، هنوز تنها یک هتل ۵ ستاره دارد که آن هم دست به گریبان اما و اگرهای فنی استانداردسازی و درجه‌گذاری است.
وقتی از ضرورت ایجاد زیرساختهای لازم برای تبدیل شدن گیلان به مقصدی برای ورود گسترده گردشگران خارجی حرف می‌زنیم، بیشک اولین و مهم‌ترین کاستی که مورد توجه قرار می‌گیرد و به چشم می‌آید، نبود هتل‌هایی است که برای پذیرش و جذب گردشگران بین‌المللی مناسب باشد. روشن است که نمی‌توان صرفا با اتکا به جاذبه‌های طبیعی و یا برندسازی‌هایی در حوزه گردشگری خوراک حتی با ثبت جهانی «رشت» به عنوان شهر خلاق خوراک گردشگر خارجی جذب کرد. ورود گردشگر به یک مقصد، ملاحظات خاص خود را دارد که بخشی از آن طبعا به تبلیغات و کار رسانه‌ای برمی‌گردد که در همه‌جای دنیا وظیفه بخش دولتی و حاکمیتی است؛ بخش دیگر که البته مقدم بر آن است و طبعا قبل از کار تبلیغاتی باید مهیا شود، زیرساخت‌هایی در تراز بین‌المللی است.
بارها گفته شده که سرمایه‌گذاران بخش خصوصی در صورت فراهم بودن شرایط، اعم از مناسب بودن زمینه و محل سرمایه‌گذاری و تضمین بازگشت سرمایه کاملا برای ساخت هتل در نقاط مختلف ایران تمایل دارند. حال در مورد گیلان و بسترهای سرمایه‌گذاری و استعدادهای گردشگری آن حرف می‌زنیم؛ استانی با آب‌وهوای معتدل که کوه و جنگل و دریا و نیز تنها منطقه آزاد تجاری، اقتصادی و صنعتی شمال کشور را در خود دارد. استانی که نه تنها در تعطیلات و به اصطلاح پیکِ سفر مقصد سفرهای گسترده مردم ایران است، بلکه هر پنجشنبه و جمعه نیز پذیرای مسافرانی است عمدتا از تهران که ترجیح می‌دهند اوقات آخر هفته خود را برای استراحت و تجدید نیرو در گیلان سپری کنند. می‌بینیم که ظاهرا ابعاد مختلفی از مظاهر استعداد برای سرمایه‌گذاری در عرصه ساخت هتل در این استان فراهم است. طبعا پرسش این است که چرا این اتفاق نمی‌افتد؟ خصوصا در دولت چهاردهم که یکی از اقتصادی‌ترین مدیران کشور سکان استانداری گیلان را به دست گرفته. زمانی که هادی حق‌شناس برای مدیریت عالی اجرایی گیلان در نظر گرفته شد، جدای از خرسندی عمومی از انتصاب این مدیر بومی با سوابق قابل‌اعتنای مدیریتی و اقتصادی، فعالان گردشگری نیز خوشحال بودند که او تمام تلاشش را برای کمک با بارورسازی ظرفیت‌های این صنعت مهم به خرج خواهد داد. گرچه هنوز برای قضاوت در این زمینه زود است اما با ورود به دومین سال دولت چهاردهم، رفته‌رفته وقت آن رسیده است که شاهد ساخت هتل‌هایی باشیم در تراز استانی که وزیر گردشگری امید ویژه‌ای به ارزآوری توریستی در آن دارد.
به هر حال، این استان شمالی کشور به تناسب ورود گردشگران داخلی هم هتل‌های استاندارد ندارد و اگر بناست چشم‌اندازی برای آن قائل باشیم از آن دست که سیدرضا صالحی امیری برای گردشگری بین‌المللی در گیلان متصور است، بیش و پیش از هر چیز باید موانع بروکراتیک را از پیش پای سرمایه‌گذاران برداریم. کاری که به نظر می‌رسد مدیریت عالی استان متولی آن است.
