محسن امامی-* صبح سه شنبه ۲۳ بهمن ماه ۱۴۰۳، در هنگامه مراسم افتتاحیه هجدهمین نمایشگاه بین‌المللی گردشگری و صنایع وابسته تهران، دومین سخنران آقای 
ویلکو از سازمان جهانی گردشگری UNTOURISM بود . ایشان تازه شروع به صحبت کرده و روی پاراگراف دوم بودند که صدای همهمه در سالن پیچید. رئیس جمهور و وزیر گردشگری وارد شدند. همه خبرنگاران و جمع کثیری از حضار، سخنرانی را رها کرده و به استقبال چهره‌های تازه وارد رفتند .
جو به گونه‌ای پیش رفت که اصلا هیچ کس توجهی به سخنان مقام سازمان جهانی نمی‌کرد و جو سالن کاملا به هم ریخت. ایشان هم حس کردند که اصلا سخنرانی بی‌فایده است و ناچاراً قطع کردند . اما از آن زشت‌تر آنجا بود که آمدند او را آوردند پایین و سخنرانی او را نیمه تمام گذاشتند؛ دلخوری و ناراحتی را می شد در چهره او دید .
بلافاصله به ترتیب سه مقام داخلی سخنرانی کردند: انوشیروان محسنی بندپی- معاون گردشگری -، سیدرضا صالحی امیری-وزیر میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی و مسعود پزشکیان-رئیس جمهور-.
با پایان سخنان پزشکیان، مراسم تمام شد و هیچ‌کس حتی به فکرش هم نرسید که سخنان مقام خارجی و مهمان را در همان سه دقیقه اول قطع کرده‌ایم و حتی به او فرصت مجدد نداده‌ایم که صحبت‌هایش را تکمیل کند.
متاسفانه حتی متوجه نیستیم که تبعات این اقدامات برای آبرو و ارتباط ما با خارج ، نزد سفرای حاضر در سالن و نزد سازمان جهانی چه می‌شود؟ و در عین حال انتظار ارتباط بین المللی و نفوذ، توجه، رونق و …. را هم داریم .
آبرو نزد خودی‌ها که هیچ، بخش اعظم‌شان با دیدن رئیس‌جمهور و وزیر کله می‌کردند که بروند جلو و عرض ارادت کنند .
جالب اینکه آقای پزشکیان در سخنان خود تاکید بسیار داشتند که کشور ما با همه جا فرق می کند و ما به مهمان نوازی و گرم خویی شهره هستیم !
*مدیرعامل انجمن متخصصان گردشگری ایران
